Alle dagen Buitenspeeldag
Alles wat kwetsbaar is, krijgt een dag. De zorg. De migrant. De vrijwilliger. De verdraagzaamheid. Het hart.
Vandaag is het Buitenspeeldag, en ik weet dus niet zeker of het een feestdag is. De Huffington Post maakt melding van een recente survey bij 12.000 ouders met kinderen tussen 5 en 12 jaar oud: daaruit bleek dat de helft van de kinderen dagelijks maar één uur of minder buiten zijn. Met enig gevoel voor drama voegde de verslaggever eraan toe dat dit minder is dan het wettelijk minimum voor Amerikaanse gevangenen, die recht hebben op twee uur. “Eén uur? Ik denk dat ik dat een foltering zou vinden”, reageerde een van die gevangenen.
Uit eigen onderzoek konden we al vaststellen hoe het aantal kinderen dat in de publieke ruimte speelt gehalveerd is in 25 jaar tijd. Jaar na jaar neemt hun bewegingsvrijheid af. Als kinderen al buiten spelen, dan doen ze dat onder het waakzaam oog van volwassenen, in de achtertuin, een speeltuin, een georganiseerde activiteit. Ze zijn geen vrijbuiters meer die zich de straten en pleinen in hun buurt toe-eigenen, en je kunt tien, twintig, duizend goede redenen bedenken waarom dat jammer is. Het autonome spelen ontwikkelt de zin voor avontuur van kinderen, hun creativiteit, hun fysieke en intellectuele ontwikkeling. Het voorkomt obesitas, stress en brillen. U kent het rijtje intussen, vul gerust verder aan. Maar is het niet gek dat we buitenspelen telkens weer willen verantwoorden? Waarom is het roodborstje rood? Waarom is één en één twee? Waarom springen bloesems uit hun knoppen?
Kinderen spelen graag buiten omdat ze kinderen zijn. Jongeren zoeken de publieke ruimte op omdat ze jong zijn. Het is hun manier om de wereld te ontdekken, vrienden te ontmoeten, zich uit te leven, deel uit te maken van de samenleving. De vraag is dan ook: waarom komen ze nu nog zo weinig buiten? Ligt het alleen aan hen, duivelse Snap-oholics, of zegt het ook iets over de maatschappij? Durven wij onze kinderen geen seconde meer uit hun oog verliezen? Is de publieke ruimte geen veilige haven? Zijn straten niet langer uitnodigende plekken voor kinderen?
Omdat we met die vragen aan de slag wilden, ontwikkelden we bij Kind & Samenleving een tool, die burgers moet prikkelen om hun straat te veroveren (pardon: verOOOveren). We dromen er immers van dat die straten weer meer worden dan betonnen repen om overheen te rijden. Dat enthousiaste buren er liefst ook babbel-, speel- en hangwegen van maken, plekken waar de samenleving telkens weer wordt uitgevonden, en waar het dus altijd, elke dag van het jaar, Buitenspeeldag mag zijn.